donderdag 13 september 2012

Ceremonie op het strand van Jimbaran (woensdag 26 sept 2012)

Vandaag vertrokken we vanuit Gili Air om met de boot naar Jimbaran te gaan. Gili Air was vooral leuk door het voor de deur van het hotel kunnen snorkelen en het heerlijke eten in een prima sfeertje op het strand.
Hier ontbeten we iedere ochtend
Verder hoef je niet veel van het eiland te verwachten. Maar misschien zijn we wel verwend door ons verblijf op Koh Lanta in Thailand. Dat vond ik zo'n mooi plek; dat wordt niet makkelijk overtroffen. Maar het eten was hier wel ontzettend leuk. We hadden de boottocht bevestigd via een kantoortje op het eiland, maar bij het loket van de boot wisten ze van niets. Gelukkig kregen we de onwillige man achter het loket zo ver dat hij het ging uitzoeken en toen mochten we toch mee.
Ook nu was het weer een klusje om aan boord te komen door het water, maar het is weer gelukt. De boot zat overvol omdat er meer mensen eigenlijk niet mee mochten en ik zat klem op een bankje tussen 2 mensen in. Omdat ik niet met haar voeten bij de grond kon zat ik gelijk al niet lekker. Het werd een barre tocht. Het was ook snikheet en met afgeknelde benen heb ik de minuten zitten tellen totdat we er waren (waarschijnlijk is deze tocht gecombineerd met de vlucht naar huis een paar dagen later, de oorzaak geweest van het trombosebeen dat ik bij thuiskomst bleek te hebben). Maarten zat gelukkig beter. We moesten wachten op het busje en alles ging even onvriendelijk, zowel bij het wachten als in de taxi.


Gelukkig belandden we wel in een heerlijk hotel terecht met een heel mooie kamer en een fantastisch zwembad.


Het hotel lag aan een weg met visrestaurants waarvan de ene kant van het restaurant aan de weg ligt en de andere kant aan het strand. We liepen aan het eind  van de middag over het strand langs de terrasjes van de restaurants toen we muziek hoorden en een groep mensen in tempelkleding zagen lopen. Het bleek een rouwceremonie te zijn, waarbij er aan de zee geofferd werd. Het was een mooi gezicht en we waren meer dan welkom om het tafereel te bekijken. Ze haalden de geest van het water op in de  laatste fase van een crematieceremonie.






Natuurlijk hebben we op het strand gegeten. Aan het eerste gedeelte van het strand lagen veel dure zaken. Het tweede gedeelte wat verder weg was aanzienlijk goedkoper. We aten een fishbasket gegeten die heerlijk smaakte.



Er zat een grote groep luidruchtige japanners naast ons die luidkeels dwars door het orkestje dat bij tafeltjes serenades bracht heen zong. Ze hadden het duidelijk erg naar hun zin.



Terwijl we om een uur of 9 over de weg  terugliepen zagen we door een steegje iets gebeuren op het strand. We gingen even kijken en zagen grote teilen met visjes.


Ook lagen er vissersboten op het strand. Die combinatie werkt op Maarten als een magneet, dus hij ging dichterbij kijken. Een oude visser vroeg of met hem en zijn zoon mee wilde om op zee te vissen. Mee? NU? Ja, NU. Afijn, na enige aarzeling en snel overleg met mij rende Maarten nog snel even naar de wc, gooide schoenen, horloge en telefoon naar me toe en was vertrokken. Het was maar een klein bootje met een zijsteun in het water Maarten werd in het midden gezet; de mannen duwden met wat hulp de boot in het water en sprongen aan boord. Dat was minutenwerk dus ik had niet eens kans om foto's te maken. Ze voeren schuin naar de overkant van de baai  op zoek naar vis. De zoon van de oude man speurde staand naar vis. Als ze in de buurt van een school vis kwamen ging de motor uit en werd er tot naast de school vis gepeddeld. De man gooide een werpnet uit en samen trokken vader en zoon het net de boot in. Daar werd het geleegd; op de plek waar Maarten zat.Dat bootje was zo'n 50 cm breed, dus hij kon niet echt een kant op. Ze hebben nog even verder gezocht en nog een klein netje binnen gehaald, maar daarna was het op en voeren ze terug. De boot voer met een flinke vaart richting strand en werd daar met behulp van mensen op het strand op het zand getrokken. Er werd enthousiast afscheid genomen en toen is Maarten op de blote voetjes terug naar het hotel gelopen.

Omdat Maarten eerder terug was dan verwacht zat ik nog lekker op het balkon te lezen en heb nooit het geklop op de deur gehoord. Maarten moest dus in zijn schubbenvachtje heel het hotel door om naast het zwembad naar boven te roepen. Boven gekomen kreeg hij van  mij de opdracht zo snel mogelijk met zijn kleren onder de douche te gaan staan. Hij zat helemaal onder de schubben en stonk een uur in de wind. Maar wel een avontuur rijker.



We hebben nog even zitten lezen en zijn toen naar bed gegaan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten