Na afloop werden we door een batikshop geleid, maar daar zijn we snel vertrokken. Daarna kwamen we in het echte paleis (denken we) en ook daar kregen we een uitgebreide rondleiding. Dit keer door een schuifelend heel oud vrouwtje. We hebben heel beleefd al haar verhalen aangehoord maar zelf zouden we 10 keer zo snel door het paleis gelopen zijn. Wij vond het bezoek geen aanrader.
Ik wilde erg graag naar de grote markt van Yogyakarta om vanillepeulen te kopen. Bij de markt aangekomen bleek het een enorme markt te zijn. Om niet uren over de markt te hoeven lopen hebben we iemand aangesproken om te vragen waar de spices waren. Er werd een man bijgehaald die Engels sprak en die heeft ons in vogelvlucht de hele voedingsafdeling van de markt laten zien. Erg leuk, omdat ik altijd graag het liefst alles zie en Maarten het na een aantal gangen wel gehad heeft. Nu liepen we in elk geval alleen over de interessante gedeeltes van de markt. De man vertelde van alles wat het was, maar vond het helemaal leuk als hij ons iets liet zien of ruiken en ik dan wist wat het was. En hij stond er van te kijken hoe vaak ik dat wist :-). We vertrokken van de markt met een geurend bundeltje vanille.
Na de markt namen we de taxi naar het hotel en aten we in de buurt een heerlijk bordje nasi en hebben we nog even gezwommen voor we om 15.00 uur op weg gingen voor de rivierwandeling door de wijk Kali Code. Vroeger was dit een toevluchtsoord voor vluchtelingen en criminelen. Tegenwoordig is de diversiteit groter, maar nog steeds is het een plaats voor mensen die in de gewone maatschappij minder geaccepteerd worden.Een zeer diverse wijk dus. De sfeer voelt er prima, al zou dat denk ik anders zijn wanneer we onze gids niet bij ons hadden. Maar nu werden we overal zeer vriendelijk ontvangen.
We hadden net als bij de culinary tour geboekt bij ViaVia. En ook deze keer werden we niet teleurgesteld. Er was nog 1 ander stel en samen met de gids gingen we op pad. Een lekker klein groepje dus. We liepen de wijk in en de gids vertelde dat dit een dorp in de stad is. Er wordt goed voor elkaar gezorgd en er is een soort burgerwacht. Er is een groot saamhorigheidsgevoel (en veel sociale controle). Er hangen bijv. bakjes bij mensen aan de deur waar kleingeld in gestopt wordt als ze ziek zijn, zodat de ziektekosten betaald konden worden.
Iedereen was even vriendelijk onderweg. Halverwege stopten we bij een kraampje en kregen we wat snacks te proeven.
We zagen hoe de mensen daar zeer arm leven, maar wel hun best doen om alles netjes te houden. Ik heb in een vakantie nog nooit zoveel mensen met een bezem gezien. We zagen sandaalmakers die half op de grond hun ambacht beoefenen, mannen die de hele dag stenen uit de rivier klein aan het hakken zijn (het water in de rivier is sterk gestegen na een vulkaanuitbarsting en de stenen die mat de stroom meekwamen worden er nu weer uitgehaald worden), veel kookpotjes en heel veel kinderen die ons best een high five wilden geven en informeerden hoe we heten.
Na de tour werden we door een bedjak (fietskarretje) terug gebracht naar het hotel en hebben we, na even gezwommen te hebben, in een leuk alternatief tentje gegeten. Er speelde ook nog een leuk bandje, dus het bleek een goede keus. We aten er een lekker pittige nasi ajam goreng.
Omdat we nog geen hotel hadden voor onze volgende bestemming op Bali de dag erna gingen we onderweg naar het hotel even langs een internetcafé. Daar vonden we een mooi, betaalbaar hotel in Sanur met een klein zwembadje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten