zaterdag 29 september 2012

Singapore en aankomst in Bandung (zondag 9 sept 2012)

Eindelijk was het dan zover. De vakantie was begonnen en er lagen 3 weken van nieuwe dingen ontdekken, luieren, lezen en natuur opsnuiven voor ons.
Omdat we thuis al via internet hadden ingecheckt konden we wat later op Schiphol aankomen. Om 11.15 uur zijn we zonder vertraging vertrokken. We zagen een beetje tegen de lange vliegreis op, maar de tijd vloog voorbij. We hebben een beetje tv gekeken , niet echt kunnen slapen en van lezen is het niet eens gekomen.


We hadden een lange (8 uur) tussenstop in Singapore. We vonden het leuk om Singapore even in te gaan en het onderbrak de lange reis lekker. Eenmaal aangekomen in Singapore bleek dat we een formulier in moesten vullen als bewijs dat we ook weer terug zouden komen en mochten we het vliegveld af waar we de trein namen naar Chinatown. Volgens de informatiemevrouw van het vliegveld zou het 14 minuten duren om er te komen, maar we bleken 2 keer te moeten overstappen en uiteindelijk een uur onderweg te zijn, We hadden de tijd, dus dat was niet zo erg.


Omdat we ons niet gerealiseerd hadden dat we zondagochtend om 8 uur al in Chinatown zouden staan hadden we er ook geen rekening mee gehouden dat er nog niets open was. Gelukkig wisten we dat er een grote markt in de buurt moest zijn en die hebben we gevonden. Geen toerist te bekennen en heel veel kramen met de meest vreemde levensmiddelen. Superleuk. De mensen waren niet zo vriendelijk (of spraken geen engels), want ik kreeg geen antwoord als ik wat vroeg over de producten die er lagen.









Na de markt besloten we terug te gaan naar het vliegveld. We waren inmiddels ontzettend moe (na een nacht niet slapen) en we wilden kijken of we nog een bustocht konden doen. Die worden georganiseerd vanaf het vliegveld  en daar kun je gratis bij mee als je langer dan 3 uur moet wachten. Eenmaal binnen mochten we niet nog een keer het vliegveld af, dus de bustour ging ons neus voorbij. We hebben nog wel het hele vliegveld bekeken (ontzettend groot, maar niet echt interessant) en uiteindelijk waren we zo moe dat we maar ergens op de grond zijn gaan liggen. Na even geslapen te hebben konden we naar de volgende vlucht die ons in 1,5 uur naar Bandung bracht.Het blijft toch leuk om zo uit een vliegtuig de trap af te lopen ipv via een slurf. We moesten nog even wachten omdat er een vliegtuig voor ons langsreed, maar toen mochten we ons melden voor een visum. Het gaat daar nog allemaal lekker primitief. Je naam wordt op een papiertje geschreven; je betaalt de visumprijs; er wordt wat gestempeld en dan kun je weer verder. De bagage belandde ook al snel voor ons neus via een piepklein bagagebandje en toen konden we het taxigekkenhuis in. We hadden natuurlijk geen idee hoe het allemaal zat en uiteindelijk konden we via een loketje en een briefje in een taxi stappen. Die zette ons af bij het Hilton hotel. We bleven 2 nachten in Bandung omdat we in een lekker hotel even lekker wilden uitrusten van de reis en het Hilton bleek daarvoor prima geschikt.De kamer was lekker luxe met een heel mooie badkamer en heerlijke bedden.


Het zwembad was tot 18.00 uur open en net dicht toen we er gingen kijken. Maar zag er wel geweldig uit, met leuke eilandjes om op te liggen.



Ik had op internet gevonden dat er vlak in de buurt een openlucht foodcourt zou moeten zijn. Pascal Hypersquare(Jl. Pasirkaliki, Bandung). Zo'n foodcourt is ook vaak te vinden in een warenhuis en bestaat uit een verzameling piepkleine restaurantjes, eigenlijk meer kraampjes, waar je een bestelling doet en dan bij een centrale kassa betaald. Je bestelling wordt vervolgens aan je tafeltje gebracht. Ze zijn vaak wat kantine-achtig, maar deze foodcourt was ontzettend mooi en heel sfeervol. We aten er heerlijke gebakken rijst en fantastische mie. Hier kun je wat foto's zien van het eten in het pascal foodcourt.Om 9 uur rolden we tevreden ons heerlijke grote bed in. We waren 34 uur aan het reizen geweest zonder slaap en dat voelden we nu goed.



vrijdag 28 september 2012

Hilton hotel Bandung en pogingen om een treinkaartje te kopen (maandag 10 sept 2012)

Na heerlijk geslapen te hebben in de superdeluxe bedden van het Hilton stonden we om 7.45 uur uitgerust klaar om de dag te beginnen. Een douche onder de grote sproeier in de, ook al luxe, badkamer en toen waren we klaar voor het ontbijt. En dat ontbijt was meer dan de moeite waard. Op mijn foodblog Duizenden1dag heb ik het ontbijt beschreven en daar staan ook wat foto's. We hadden speciaal een lekker sjiek hotel uitgezocht omdat we na de lange reis uitgerust aan de vakantie wilden beginnen. Een enorme overdaad aan keus in warme gerechten, yoghurt met allerlei extra's, toetjes, toast, luxe broodjes, allerlei beleg, fruit, broodpudding, pancakes, wafels met allerlei beleg en ga zo maar door. Maarten dronk daar op advies van de vriendelijke ober heerlijke cappucino bij en ik kreeg erg lekkere groene thee. De jongen kwam later nog een bordje mie brengen, want dat was op Bandungse wijze klaargemaakt en moesten we echt geproefd hebben. Hij gaf ook nog wat advies over waar we heen moesten in de stad. Het overige personeel was ook uitermate vriendelijk en behulpzaam. Na het ontbijt hebben we dus nog een tijd in de tuin gezeten met koffie en superlekkere jasmijnthee. Ik probeerde op de tablet een mailtje naar huis te sturen, maar de verbinding was zo traag (en de tablet zo onhandig) dat ik dat na een tijdje maar opgegeven heb.
We wilden 's middags de stad Bandung een beetje gaan verkennen, maar wilden eerst nog even zwemmen. Het zwembad was wat ondiep, maar erg mooi, met de zitjes gedeeltelijk in het zwembad. Daar hebben we nog even gelegen om ons op te laten drogen, maar toen was de luiheid er wel uit en wilden we op pad.


Het plan was om via het station naar de Bragastreet te lopen. De volgende morgen wilden we naar Yogyakarta met de trein en omdat die trein nogal vroeg zou vertrekken wilden we vast kaartjes kopen. Op het station aangekomen ontdekten we dat we geen idee hadden hoe we het moesten aanpakken. Er zaten mensen op stoelen voor het loket, maar het loket was dicht. Gelukkig vonden we een infobalie waar ons uitgelegd werd dat we eerst een formulier moesten invullen met wat voor kaartjes we wilden en dat we een half uur moesten wachten. Waarom dat een half uur duurde begrepen we later pas. De formulieren hadden we al wel gezien, maar daar begrepen we niets van.
De mevrouw vulde ze voor ons in dus dat scheelde weer.

We liepen met ons briefje naar de stoelen en toen we een tijdje zaten zei iemand dat we door moesten schuiven. Er bleek een heel doorschuifsysteem in de stoelenrij te zitten zodat je zittend op je beurt kon wachten en er niemand voordrong. Daar werd nauwlettend op toegezien door een van de andere wachtenden. Ook hoorden we nu dat er een storing in het computersysteem was en dat het opnieuw opstarten een half uur zou duren. Intussen stroomde het buiten van de regen, was het binnen snikheet en kwamen er om de paar minuten keiharde pieptonen door de speakers van het station. Het was dus nogal afzien, maar het werkte ook nogal op mijn lachspieren. Dit zijn wel de leuke dingen van het zelfstandig door een land reizen zonder dat alles voor je geregeld wordt.



Tegen de tijd dat de kaartjes voor de executive train gereserveerd waren regende het nog steeds zo hard dat de straten onder water gelopen hebben. We besloten onze regencapes aan te trekken en toch maar te gaan lopen. Dat valt daar nog niet mee. De stoepen zijn smal en zijn vaak afgebrokkeld; er zitten putten en obstakels in de stoepen en het verkeer was er gekkenhuis druk.


Het bleek toch wel een heel eind lopen te zijn naar de straat waar we naar toe wilden en daar eenmaal aangekomen bleek het niet zo veel voor te stellen.



We kregen wel behoorlijke trek, maar de eettentjes onderweg zagen er niet zodanig uit dat wij onze Westerse magen daar op dag 2 al aan durfden wagen en omdat het inmiddels half 5 was geworden besloten we de lunch maar over te slaan. We wilden eerst nog even naar het hotel om voor 18.00 uur (sluitingstijd van het zwembad) nog even op te frissen, maar de taxis vroegen buitensporige bedragen en daarom zijn we maar gaan lopen. Het bleek nog 3 kwartier lopen te zijn en we konden nog net een half uurtje zwemmen. Het was een erg vermoeiende middag, maar we hebben wel het gevoel iets van de stad gezien te hebben en ons even in een heel andere cultuur ondergedompeld te hebben. Toeristen hebben we nl bijna niet gezien.
Oversteken in Bandung is wel een verhaal apart. het verkeer is zo druk dat het bijna niet te doen is zelfstandig over te steken.



Bij ons hotel staat dag en nacht een man in uniform met een lichtgevende stok het verkeer tegen te houden als gasten over willen steken. Oversteken was ons daar zonder hem niet gelukt.
We hadden na het zwemmen enorme trek en we liepen weer naar het Pascal foodcourt. Daar wilde Maarten graag een steamboat proberen. Een bouillonfondue met in dit geval vissige dingen erin. Wat erin dreef was wat vreemd van smaak, maar die bouillon was heerlijk (tom yung seafood).



We aten erna nog een heerlijke nasi speciaal. Deze foodcourt was de enige optie om te eten in de buurt van het hotel, maar we hebben er deze 2 avonden zo lekker gegeten dat ik dat nog wel een paar dagen had gekund. Bovendien is Bandung best een smerige stad en op het terras van het foodcourt zit je even buiten de drukte en viezigheid. En dat is na zo'n lange dag best even lekker.


Op de terugweg naar het hotel begon het een beetje te regenen, maar het bleef bij wat gemiezer. In het hotel hebben we nog even een hotel gezocht in Yoghakarta en daarna gingen we naar bed.

donderdag 27 september 2012

De trein naar Yogyakarta (dinsdag 11 sept 2012)

Vandaag moesten we de trein van 8 uur naar Yogyakarta halen, dus we stonden al om half 7 in de ontbijtzaal. Na een heerlijk ontbijt en nog een keer zo'n heerlijke cappuccino voor Maarten en een jasmijnthee voor mij checkten we uit om naar het station te gaan.
In de lift werden we aangesproken door een man die zich afvroeg wat 2 rugzaktoeristen in Bandung te zoeken hadden. Toen we uitlegden dat we hier vooral even op adem wilden komen na de lange reis begreep hij het wel, maar hij kon zich niet voorstellen dat Bandung iets interessants te bieden had.Toch hebben wij hier met veel plezier een dag doorgebracht.
Op het station bleek bij de controle dat ze gisteren onze paspoortnummers op de kaartjes verwisseld hadden. Ze snapten er niets van, haalden er nog iemand bij, maar uiteindelijk was het allemaal geen probleem en mochten we door naar de trein.


In de trein hadden we prima stoelen en het was er redelijk koel, dus dat was goed vol te houden.


Vooral de eerste 3 uur na Bandung waren de uitzichten prachtig. We zagen de eerste rijstvelden van de vakantie, dorpjes en scholen langs het spoor en veel zwaaiende mensen.




Naast ons zat een vrouw met een jongetje van een jaar of 4. De vrouw is de hele weg met haar telefoon in de weer geweest en het jongetje hing in allerlei standen in de bank met een muts op en handschoenen aan. Grote complimenten voor dit jongetje dat de reis schijnbaar moeiteloos volhield. De rit duurde tenslotte 8 uur en moeder heeft zich alleen tijdens eet- en drinkmomenten even met hem bemoeid.


Net nadat Maarten zijn bord "treineten"op had, stopten we op station Kroya. Ik had gelezen dat de nasi pecel van de vrouwen langs de trein erg lekker moest zijn, dus die hebben we gekocht. En die was inderdaad superlekker.





Het laatste stuk was wat saaier, maar om 16.00 uur kwamen we dan toch aan in Yogyakarta. Een taxi bracht ons naar hotel Tulips in een rustig stuk van een van de toeristenstraten.



Dit hotel hadden we maandag uitgezocht en geboekt. De eerste 2 nachten hadden ze alleen een wat eenvoudiger kamer beschikbaar, maar gelukkig wel met airco en daarna zouden we kunnen doorschuiven naar een wat meer luxe kamer.





We hebben natuurlijk gelijk het straatje even verkend, een niet zo lekkere nasi gegeten daarna konden we even afkoelen in het heerlijk rustige zwembad. We hebben ook gelijk een excursie afgesproken. morgenochtend om 4.45 uur worden we opgehaald voor een tocht naar de Borobudur en de Prambanan. 's Avonds zijn we dus maar bijtijds naar bed gegaan.

woensdag 26 september 2012

Borobudur, Prambanan en vooral veel verkeer (woensdag 12 sept 2012)

We stonden om 4 uur op en meldden ons bij de balie waar een medewerker op de grond lag te slapen. Ik ben bang dat hij daar speciaal voor ons lag. Hij had een ontbijtje voor ons met een flesje water, een gekookt ei, 2 witte boterhammen met jam en 2 minibanaantjes.


Achteraf gezien hadden we dit onderweg op moeten eten, want er bleek ook nog een ontbijt bij de excursie te zitten zodat we de rest van de dag met het hotelontbijt in ons rugzak hebben gelopen. In het taxibusje hoorden we na nog 2 stellen gehaald te hebben, dat er onverwacht nog een 7e persoon meeging. Dit kostte vrij veel tijd en daardoor waren we pas om 6 uur bij de Borobudur en was de zonsopgang net achter de rug. We besloten met het hele groepje een gids te nemen en die nam ons in een keer helemaal mee naar boven.


Daar kregen we 10 minuten om rond te kijken en dan moesten we ons weer melden.
Gelukkig bleek dat hij daarna uitgebreid de tijd nam om veel te vertellen, vragen te beantwoorden en liet hij onderweg naar beneden veel bijzonderheden zien. Hij vertelde bijvoorbeeld dat er een afwateringsysteem is aangelegd en er liggen nu dus stenen met metalen boogjes erin zodat je de stenen op kunt tillen. Ook liepen we het hele verhaal van Boeddha door aan de hand van de afbeeldingen op de stenen. Uiteraard wist de gids ook de beste fotoplekjes. Na een uurtje hadden we nog heel even tijd voor foto's en zouden we ons melden bij de ontbijtplek.










Ook hier weer de witte boterhammen met jam en heel sterke thee, maar ook een heerlijke bananenpannenkoek. We hebben daarna nog een paar keer zo'n pannenkoek besteld, maar hij was nooit meer zo lekker als die keer.


Om half 8 reden we weg om 2 mensen terug naar het hotel te brengen. De rest ging door naar de Prambanan (tempel). Dit nam behoorlijk wat tijd in beslag door het enorm drukke verkeer.


We waren pas om half 11 bij de Prambanan en het busje was flink warm. Ter plekke bleek dat de Prambanan best indrukwekkend was, maar dat je er ook wel snel uitgekeken was.





Wat wel veel indruk maakte was dat de resten van de aardbeving van 2006 gesorteerd klaarlagen om weer opgebouwd te worden. Wat een immense klus zeg. En wat een ravage zal dat geweest zijn.


En ook bijzonder waren alle kinderen met wollen mutsen en handschoenen aan. Volgens onze chauffeur was dat tegen het zweten, maar wij vonden het maar gek. Omdat heel de groep al snel uitgekeken was gingen we naar buiten om te kijken of we de chauffeur van ons busje konden vinden. Die bleek aan de andere kant van het parkeerterrein een massage te krijgen. Gelukkig was hij vrij snel klaar en 3 kwartier later stonden we weer bij het hotel. We wilden erg graag zwemmen, maar hadden inmiddels ook flinke trek. We aten bij ons in de straat en kregen een lauwe pizza (Maarten) en een lauwe saté. Allebei redelijk van smaak, maar zeker niet meer dan dat. We liepen na het eten nog even naar het kantoortje van ViaVia om een culinary tour te boeken, Achterop de scooter langs diverse plaatsen waar je kunt eten met uitleg. Daar hebben we heel veel zin in.

Na het zwemmen waren we zo moe dat we een uurtje geslapen hebben. Toen nam Maarten nog een massage en konden we weer fris en fruitig op pad.
We namen de taxi naar Malioborostreet. Daar zouden leuke winkels en kraampjes zijn en we hadden gehoord dat je er lekker kon eten.De markt liep net een beetje af en de winkels gingen net dicht toen we er rond half 9 aankwamen. We hebben er niet zo veel aan gemist want in de stalletjes hingen veelal dezelfde artikelen. ik heb er wel een leuke tas gekocht. Verderop in de straat waren heel veel restaurantjes neergezet. Wat zeilen, wat branders, grote pannen met eten en lage tafeltjes. Je zat er gewoon op de grond. Er waren er veel en ze verkochten volgens mij allemaal hetzelfde. Er stonden heel vieze teiltjes sop op de grond waarin het servies afgewassen werd voor de volgend klant het weer onder zijn eten kreeg. Aan het einde van de straat zagen we een kraampje met Martabak telor.


Er stond een man naast het kraampje die het duidelijk leuk vond dat we foto's maakten en geïnteresseerd waren. De man legde ons uit wat er in het kraampje verkocht hadden en raadde ons aan het te proberen. Anders zouden we niet kunnen slapen omdat we nooit zouden weten hoe het smaakte. De man was zo enthousiast (en wij waren zo nieuwsgierig) dat we het inderdaad geprobeerd hebben. En daar kregen we geen spijt van. Hier kun je zien wat we aten en wat er in zat. Later aten we nog een superlekker sateetje bij 1 van de kleine "bootstalletjes".


Omdat we het plan hadden na Yogyakarta met de trein naar Surabya te gaan  namen we een taxi naar het station. Dat kon alleen een dag eerder dan we wilden en we waren te moe om ter plekke te beslissen. Dat hebben we doorgeschoven naar de volgende dag. Bij de hotelkamer hebben we nog even lekker zitten lezen.