Hilton hotel Bandung en pogingen om een treinkaartje te kopen (maandag 10 sept 2012)

Na heerlijk geslapen te hebben in de superdeluxe bedden van het Hilton stonden we om 7.45 uur uitgerust klaar om de dag te beginnen. Een douche onder de grote sproeier in de, ook al luxe, badkamer en toen waren we klaar voor het ontbijt. En dat ontbijt was meer dan de moeite waard. Op mijn foodblog Duizenden1dag heb ik het ontbijt beschreven en daar staan ook wat foto's. We hadden speciaal een lekker sjiek hotel uitgezocht omdat we na de lange reis uitgerust aan de vakantie wilden beginnen. Een enorme overdaad aan keus in warme gerechten, yoghurt met allerlei extra's, toetjes, toast, luxe broodjes, allerlei beleg, fruit, broodpudding, pancakes, wafels met allerlei beleg en ga zo maar door. Maarten dronk daar op advies van de vriendelijke ober heerlijke cappucino bij en ik kreeg erg lekkere groene thee. De jongen kwam later nog een bordje mie brengen, want dat was op Bandungse wijze klaargemaakt en moesten we echt geproefd hebben. Hij gaf ook nog wat advies over waar we heen moesten in de stad. Het overige personeel was ook uitermate vriendelijk en behulpzaam. Na het ontbijt hebben we dus nog een tijd in de tuin gezeten met koffie en superlekkere jasmijnthee. Ik probeerde op de tablet een mailtje naar huis te sturen, maar de verbinding was zo traag (en de tablet zo onhandig) dat ik dat na een tijdje maar opgegeven heb.
We wilden 's middags de stad Bandung een beetje gaan verkennen, maar wilden eerst nog even zwemmen. Het zwembad was wat ondiep, maar erg mooi, met de zitjes gedeeltelijk in het zwembad. Daar hebben we nog even gelegen om ons op te laten drogen, maar toen was de luiheid er wel uit en wilden we op pad.

Het plan was om via het station naar de Bragastreet te lopen. De volgende morgen wilden we naar Yogyakarta met de trein en omdat die trein nogal vroeg zou vertrekken wilden we vast kaartjes kopen. Op het station aangekomen ontdekten we dat we geen idee hadden hoe we het moesten aanpakken. Er zaten mensen op stoelen voor het loket, maar het loket was dicht. Gelukkig vonden we een infobalie waar ons uitgelegd werd dat we eerst een formulier moesten invullen met wat voor kaartjes we wilden en dat we een half uur moesten wachten. Waarom dat een half uur duurde begrepen we later pas. De formulieren hadden we al wel gezien, maar daar begrepen we niets van.
De mevrouw vulde ze voor ons in dus dat scheelde weer.

We liepen met ons briefje naar de stoelen en toen we een tijdje zaten zei iemand dat we door moesten schuiven. Er bleek een heel doorschuifsysteem in de stoelenrij te zitten zodat je zittend op je beurt kon wachten en er niemand voordrong. Daar werd nauwlettend op toegezien door een van de andere wachtenden. Ook hoorden we nu dat er een storing in het computersysteem was en dat het opnieuw opstarten een half uur zou duren. Intussen stroomde het buiten van de regen, was het binnen snikheet en kwamen er om de paar minuten keiharde pieptonen door de speakers van het station. Het was dus nogal afzien, maar het werkte ook nogal op mijn lachspieren. Dit zijn wel de leuke dingen van het zelfstandig door een land reizen zonder dat alles voor je geregeld wordt.

Tegen de tijd dat de kaartjes voor de executive train gereserveerd waren regende het nog steeds zo hard dat de straten onder water gelopen hebben. We besloten onze regencapes aan te trekken en toch maar te gaan lopen. Dat valt daar nog niet mee. De stoepen zijn smal en zijn vaak afgebrokkeld; er zitten putten en obstakels in de stoepen en het verkeer was er gekkenhuis druk.

Het bleek toch wel een heel eind lopen te zijn naar de straat waar we naar toe wilden en daar eenmaal aangekomen bleek het niet zo veel voor te stellen.

We kregen wel behoorlijke trek, maar de eettentjes onderweg zagen er niet zodanig uit dat wij onze Westerse magen daar op dag 2 al aan durfden wagen en omdat het inmiddels half 5 was geworden besloten we de lunch maar over te slaan. We wilden eerst nog even naar het hotel om voor 18.00 uur (sluitingstijd van het zwembad) nog even op te frissen, maar de taxis vroegen buitensporige bedragen en daarom zijn we maar gaan lopen. Het bleek nog 3 kwartier lopen te zijn en we konden nog net een half uurtje zwemmen. Het was een erg vermoeiende middag, maar we hebben wel het gevoel iets van de stad gezien te hebben en ons even in een heel andere cultuur ondergedompeld te hebben. Toeristen hebben we nl bijna niet gezien.
Oversteken in Bandung is wel een verhaal apart. het verkeer is zo druk dat het bijna niet te doen is zelfstandig over te steken.

Bij ons hotel staat dag en nacht een man in uniform met een lichtgevende stok het verkeer tegen te houden als gasten over willen steken. Oversteken was ons daar zonder hem niet gelukt.
We hadden na het zwemmen enorme trek en we liepen weer naar het Pascal foodcourt. Daar wilde Maarten graag een steamboat proberen. Een bouillonfondue met in dit geval vissige dingen erin. Wat erin dreef was wat vreemd van smaak, maar die bouillon was heerlijk (tom yung seafood).

We aten erna nog een heerlijke nasi speciaal. Deze foodcourt was de enige optie om te eten in de buurt van het hotel, maar we hebben er deze 2 avonden zo lekker gegeten dat ik dat nog wel een paar dagen had gekund. Bovendien is Bandung best een smerige stad en op het terras van het foodcourt zit je even buiten de drukte en viezigheid. En dat is na zo'n lange dag best even lekker.

Op de terugweg naar het hotel begon het een beetje te regenen, maar het bleef bij wat gemiezer. In het hotel hebben we nog even een hotel gezocht in Yoghakarta en daarna gingen we naar bed.