Excursie naar Lembongan (zondag 16 sept 2012)

Vanmorgen zouden we om half 9 opgehaald worden. We waren alleen even vergeten dat het op Bali een uur later is dan op Java. Dat ontdekte Maarten terwijl ik nog onder de douche stond. Hij heeft dus aan de mensen van het hotel gevraagd of we snel konden ontbijten en dat hebben ze gelukkig geregeld. Alle spullen die we mee wilden nemen lagen ook al klaar, dus uiteindelijk hebben we het precies gehaald. Zo goed als het hotel was, zo slecht was het ontbijt. We aten heel gezellig buiten naast het zwembad, maar het was niet echt lekker. Iets later dan verwacht werden we opgehaald door een busje om naar een kantoortje gebracht te worden. Daar konden we betalen en toen moesten we weer op een ander busje wachten. Dat duurde allemaal vrij lang.Op het strand aangekomen moesten we weer een minuut of 20 wachten tot de boot kwam. We werden allemaal gestickerd zodat te herkennen was welke boot we moesten hebben en welke excursie we geboekt hadden. Iedereen liep door elkaar, maar er werd goed gekeken naar wie waar naartoe moest. Ook het vervoer van de bagage leek goed georganiseerd, al zag het er wat chaotisch uit. Er was geen haven, dus de boot legde aan op het strand. We moesten dan ook een stukje door het water om in de boot te komen. De boot ging behoorlijk hard en we zaten aan een tafeltje met een oudere Australische man en 2 jonge meiden uit Londen. Erg gezellig.

Aangekomen op Lembongan werd iedereen weer uit elkaar geplukt zodat de juiste mensen bij de juiste excursies belandden.
Wij mochten op het strand samen met 2 oudere Belgische stellen flippers en een snorkel uitzoeken. We moesten onze schoenen daar achter laten (bleken we achteraf niet zo handig te vinden) en gingen aan boord van de glasbodemboot. Waar dat in Portugal een enorme domper was, was het hier superleuk. Zo had ik me zo'n boot altijd voorgesteld. Je kon prima door het heldere water heen kijken en er zwom onderweg van alles langs.

een zeewierplantage

Op een gegeven moment gingen we voor anker en kregen we een uur de tijd om te snorkelen. In Thailand durfde ik het niet goed, maar ik wilde het zo graag dat ik voorzichtig mee het water in ben gegaan. Het was een beetje jammer dat de gids direct brood in het water gooide waar een enorme hoeveelheid vissen op af kwam. Gelukkig kon ik net op tijd weg zwemmen zodat ik even rustig kon wennen. Na eerst heel dicht bij Maarten gezwommen te hebben vond ik het steeds minder eng en omdat het er op sommige stukken best diep was hoefde ik ook niet direct tussen de vissen door te zwemmen. Voor de zekerheid had ik tegen het verbranden een t-shirt aan gedaan. Dat bleek een goede zet, want mijn benen zijn echt verschrikkelijk verbrand. Dat heb ik sinds mijn kindertijd niet meer meegemaakt. Zowel lopen als zitten zouden zeker 2 dagen zeer doen. Ik voelde het al tijdens het zwemmen, maar het snorkelen was zo fantastisch en we hadden maar een uur, dus ik hoopte dat het mee zou vallen. Dat was dus niet zo :-) Tijdens vorige vakanties durfde ik nooit zo goed een snorkelexcursie te boeken, maar nu ben ik om. Na een uur was ik zeker nog niet uitgesnorkeld, maar wel moe, dus het was niet zo erg om weer aan boord te moeten. Onze bejaarde Belgische medetoeristen waren vol bewondering dat we het zo lang vol hadden gehouden. We stopten bij een strand om te lunchen. We konden uit een aantal dingen kiezen, maar het bleek allemaal niet zo lekker. De gebakken rijst leek wel op smaak gemaakt met tomatenketchup.
We hadden er wel mooi zicht op de zeewierplantages in zee. Daar werd op dat moment geoogst.

De Belgen waren nu klaar met de excursie en wij werden meegenomen naar de pick-up voor de eilandtour en de mangrovetocht.

Onderweg naar de mangrove merkten we voor het eerst dat het niet zo handig was om geen schoenen te hebben aangezien de grond bloedheet was en we ook een beetje mietjes zijn qua steentjes enzo. We liepen dus niet zo hard. Ik kreeg de crocks van de gids om naar de boot te lopen, maar Maarten moest op z'n blote voeten gewoon doorbikkelen.We stapten in het bootje die door een jongen bestuurd werd die geen woord Engels sprak. We hebben dus ook geen idee wat er leeft in zo'n mangrovebos of hoe de mensen op Lembongan leven. Het was een beetje een toeristisch rondje om de kerk en het bos was ook niet zo groot, maar ik vind het wel hel leuk eens zo'n bos gezien te hebben. Het was er heel vreemd stil. Zouden daar geen dieren leven?

Vanuit de mangrove gingen we met de pick-up naar het underground house. Onderweg pikten we op ons verzoek onze schoenen even op. De onderwatergrot is gemaakt door een man op de vlucht en helemaal ondergronds. Leuk om geweest te zijn. Dat was ook het laatste gedeelte van de excursie.

We werden op het strand afgezet en wachtten daar op de boot. Er kwam precies een boot met voorraad aan terwijl we er stonden en een hele club eilandbewoners was bezig de voorraad aan land te halen. Grote zakken rijst werden van de boot door het water lopend naar het strand gebracht. Daar moesten ze alles vervolgens nog via een trap de heuvel op sjouwen. En dat allemaal op teenslippers. Ik kan me er niet eens een voorstelling van maken dat ik dat meerdere keren per week zou moeten doen.

De boot bleek vanwege het getij op een andere plaats te stoppen en we moesten dit keer een heel eind door het water. Vanwege alle scherpe dingen hebben we onze sandalen maar aangedaan, maar er liepen heel wat mensen strompelend naar de boot. Ook werd er tijdens het wachten een oud vrouwtje op een brommer naar het strand gebracht. Ze was duidelijk zwak en ziek en bleek met de boot mee te moeten om naar een arts te gaan. Dat is toch niet niks als je op zo'n eiland woont. We hadden het enorm met haar te doen, zeker toen ze dat hele eind door het water moest en daarna ook nog aan boord gehesen moest worden. Ook een consequentie van op zo'n eiland wonen is dat alles wat er op het eiland nodig is met een bootje gebracht wordt.

Er was een groep luidruchtige Italianen aan boord die zeer ongeduldig was toen de boot later vertrok, maar uiteindelijk gingen we dan toch in volle vaart terug naar Sanur. Op het strand zagen en hoorden we een eindje verder een processietocht over het strand gaan. Later zouden we meer van dit soort ceremonies zien.
Daarna stortten we ons de drukte in om teruggebracht te worden naar het hotel.

Vanavond gingen we de volgens de boekjes beste eend van Bali eten bij Pregina Warung. Die bleek aan de overkant van de straat bij ons hotel te zitten, dus dat kwam mooi uit. We hebben er lekker gegeten, maar de lekkerste eend van Bali is waarschijnlijk een beetje overdreven.